Waarom ritme en regelmaat niet de oplossing zijn – maar het probleem

Geschatte leestijd: 3 minuten

Vergeef me als ik het sterk ga stellen- dit raakt mij in het hart. Ook ik was in de eerste maanden bij mijn oudste achteraf teveel gefixeerd op ritme en regelmaat. Ook ik dacht dat mijn baby BIJNA precies in het gewenste ritme paste. En dat de momenten waarop het niet zo was, vast door mijn eigen onervarenheid kwamen – en dat dat ook wel snel goed zou komen.

Ook ik heb mijn baby ingebakerd….

En ik spreek dus heel veel moeders die hierin onzeker zijn – of liever: onzeker worden gemáákt. Het consultatiebureau, je schoonmoeder, je vriendinnen, allemaal hebben ze wel iets te zeggen over ritme en regelmaat. Vaak zit er best een moreel oordeel in de commentaren die deze moeders krijgen:

– “Je baby heeft haar rust nodig” (OK, dus zonder ritme maak ik haar te moe?)

– “Je baby heeft veiligheid nodig” (Aha, dus ik geef haar die veiligheid niet?)

– “Ze raakt overprikkeld en oververmoeid” (Oh jee, mis ik haar signalen misschien?)

Uit een Engels onderzoek is gebleken dat moeders die babyboeken lezen met advies over het aanhouden van een ritme, hiervan onzeker worden. Ze hebben MINDER vertrouwen in hun eigen capaciteit als moeder, dan de moeders die deze boeken niet lezen. Bovendien hebben ze meer kans op problemen met de borstvoeding. Ja ze hebben zelfs meer kans op een postpartum depressie! Dat is geen kattenpis ☹.

Hier het filmpje met de resultaten van het onderzoek:

Wat moeders natuurlijk eigenlijk willen, is het vertrouwen dat het goed gaat met hun baby, en dat ze het goed doen als moeder. Vanuit dat gevoel willen ze wel álles doen voor hun baby. Dus ook dit soort adviezen opvolgen. Waarmee ze van de regen in de drup belanden.Naar mijn mening is de enige nuttige boodschap uit dit soort adviezen: kijk naar je baby. De rest mag per direct het raam uit, wat mij betreft.

Ja, het kan zo zijn dat je baby oververmoeid is en dat je haar signalen mist. Probeer eens of je die signalen beter kunt ontdekken?

– Ja, inderdaad zijn baby’s soms overprikkeld. Kijk eens of je dat kunt leren zien aan haar, en of je kunt leren welke situaties teveel voor haar zijn?

– Ja, inderdaad kunnen baby’s soms te moe zijn om te drinken. Kijk eens of je haar hongersignalen eerder kunt ontdekken?


Op deze manier word jij als moeder of vader bekrachtigd, je voelt je sterker en je komt in een leerproces terecht. Jij en je baby gaan elkaar steeds beter verstaan. En dan ga JIJ voelen hoe laat en waar je baby moet slapen. Zekerheid in jezelf, in plaats van zekerheid uit een schema op papier – van iemand anders.
Dat is een heerlijk gevoel van groei en verbinding. Ook ik ken dat heerlijke gevoel, vooral van mijn andere twee baby’s. Dat voelde veel speelser, we raakten in een ‘dans’ met elkaar, zonder klok of schema . Lieve moeder of vader: Vertrouw op jezelf, jouw lichaam weet het. En vertrouw op je baby, die heeft het antwoord. Geniet ervan 😉.


En nu ben ik benieuwd, heb jij hier ook ervaring mee, of een gedachte over? Je kunt hem hieronder kwijt!

4 reacties

  1. Waar, mooi geschreven! En bemoedigend ook. Soms slaat de twijfel toe omdat ik maar wat doe (of nou ja, gewoon mijn zoon volg) in plaats van hem een (strak) ritme te bieden. En dan vraag ik me af of hij niet beter af is met ritme. Maar als ik dan mijn beide kindjes gelukkig zie zijn ga ik gelukkig en moedig voorwaarts in naar hun kijken en hun behoeften herkennen.

    1. Dankjewel Lisanne, fijn om te horen dat het bemoedigend is, dat was de bedoeling. En vertrouw gerust op die twee wondertjes ;-).

  2. Ja helaas wel…. ben erdoor inderdaad in een postpartum depressie beland na de geboorte van onze oudste zoon. Huilbaby, had vanalles aan schema’s nodig blabla 🙁 voor mijn gevoel was het enige wat ik voor hem nog ‘goed’ deed, borstvoeding geven. Wonder boven wonder kon ik dat deel van de babyperiode beschermen voor bemoeien vanuit de omgeving, en trok ik daarin mijn eigen plan.
    Totdat… ik weer zwanger bleek te zijn en er aan het voeden een eind kwam. Toen de paniek daarvan wegebde, sloeg dat om in een positief fanatisme: ik zou naar niemand meer luisteren die iets ‘vond’ van hoe ik met mijn baby om zou gaan. De draagdoek die ik na een maand of 4 bij mijn oudste had ontdekt (geschenk uit de hemel!) had ik al klaarliggen en ben ik in de kraamweek al gaan gebruiken. Als de baby uit de cosleeper gegroeid zou zijn, dan zou ik een gewoon bedje gaan ombouwen en aan ons ledikant vastmaken (waar ze nu nogsteeds in ligt, na 1,5 jaar), borstvoeden tot de baby zelf niet meer wilde (goed voornemen, het bleek een rasechte flesweigeraar te zijn), babyboeken alleen nog in de kast om af en toe iets in op te zoeken in plaats van op de keukentafel.
    Onze tweede kwam op een moment dat we niet hadden verwacht, maar ze is ons gegeven. Niet alleen om wie ze zelf is, maar ook om heel veel bij haar moeder te genezen.
    Hopend dat de band met mijn oudste eens net zo goed zal worden als met mijn tweede, want dat is (na 3 jaar) nog steeds niet zo, schrijf ik: Rachel, je bent een topper! Breng het onder de aandacht, en blijf dat doen, want: moeder worden is niet niks, je moet het voor je kind en voor jezelf goed doen terwijl je er nog nooit mee hebt kunnen oefenen…
    Veel zegen op je werk!

    1. Wow Eline, dankjewel voor het delen – wat een ontroerend verhaal. Een huilbaby is zó pittig, dat vraagt echt intens veel van ouders. Wat fijn dat de borstvoeding je zoveel heeft gegeven daarin. En wat mooi dat jullie een tweede is gegund waarbij je hebt kunnen ervaren hoe anders het kan zijn. De band met je oudste komt uiteindelijk vast ook goed :-). Geniet van je twee wondertjes!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *