Moederinstinct

Geschatte leestijd: 3 minuten
Van Esther en Keano heb ik helaas geen foto meer. Maar zo stel ik mij voor het dat eruit zag…

Van mijn begintijd als consulent (alweer 15 jaar geleden!!) kan ik me één moeder nog heel goed herinneren. Esther woonde ver weg, maar belde me regelmatig in tranen. Zo moe was ze van het bijna continu dragen van haar onrustige lieve Keano. Haar moederinstinct zei dat ze hem niet neer moest leggen.

Maar het meest moe was Esther van het niet aflatende advies om Keano in zijn bedje te leggen, ook al moest hij dan huilen. Consultatiebureau, schoonouders, huisarts, iedereen had hetzelfde advies: ‘je hebt je rust nodig, leg hem weg.’

Als mijn taak zag ik vooral haar gerust te stellen en te bemoedigen – ze deed het zó goed! Na vier maanden kwam ze uiteindelijk met Keano bij de kinderarts terecht. Deze stelde een aangeboren hartafwijking vast. Als hij op zijn ruggetje lag, liep er vocht in zijn hartje.  “Mevrouw, als u het advies had opgevolgd, zou uw baby waarschijnlijk niet meer in leven zijn”. Ik was met terugwerkende kracht nóg meer onder de indruk van haar vasthoudendheid.

Rafela met Denn moederinstinctEn Esther is niet de enige moeder met een dergelijk verhaal. Nog maar kort geleden kwam Rafela bij mij, met haar lieve maar zeer onrustige Denn. Zodra ze hem neerlegde begon hij te huilen. Denn blijkt inmiddels een niet goed gesloten schedeltje te hebben.

Geen wonder dat hij niet op zijn rug wil liggen! Door de naad in zijn schedel kan zijn hersenvlies naar buien puilen en dat is volgens de kinderarts ontzettend pijnlijk. Denn gaat dan natuurlijk huilen, maar dat is heel slecht voor hem en mogelijk zelfs gevaarlijk, omdat het de druk in zijn schedel verhoogt.Ook Rafela kreeg van iedereen om zich heen het advies om Denn dan maar te laten huilen.

Misschien denk je nu dat dit extreme verhalen zijn? Zulke medische dingen komen niet dagelijks voor toch? Maar ja, het zal je kind maar zijn. En bovendien, ik hoor het ook zo vaak van de meer alledaagse zaken. Baby’s met reflux of koemelkallergie bijvoorbeeld. Ze willen vaak niet liggen, en dat is natuurlijk niet voor niets. Of verhalen rondom de bevalling. Moeders die voelden dat er een reden was om in te grijpen, ook al konden de artsen niets vinden. En andersom trouwens nog vaker: ik hoor zó vaak dat moeders voelden dat alles goed ging en dat zorgverleners onnodig ingrepen in de bevalling.

Natuurlijk wil ik niet zeggen dat álles dat je denkt waar is. Soms kun je last hebben van onnodige bezorgdheid of angsten om je kind. Maar het lijkt me altijd goed om serieus te luisteren naar dat diepe moederinstinct. Iets in jou heeft zo’n sterke lijn naar het kind dat in je is gegroeid. Die navelstreng blijft altijd een beetje.

En weet je wat zo bijzonder is? Als je moeder wordt, veranderen je hersenen. Dat moederinstinct is niet zomaar een fabeltje, het is gewoon aan te wijzen in je hersenen. Er is meer activiteit in de gebieden van empathie, sociale interactie en angst. Na de bevalling groeien zowel het genots- als het angstcentrum in je hersenen. Lees hier maar eens bijvoorbeeld.

Hier is ook nog een mooi voorbeeld, een moeder die voelde dat het met de baby in haar buik niet goed ging, en die daarmee zijn leven redde.

moederinstinct en vaderinstinct?Trouwens, vaders hebben ook iets soortgelijks. Ze moeten er wat tijd in steken, dat wel.

En jij, ken jij dat gevoel? Heb jij wel eens meegemaakt dat je gewoon wíst hoe het was met je kind, of het nu in of uit je buik was?

3 reacties

  1. Zo belangrijk om te steunen op je moedergevoel! Ik heb beide keren een huilbaby gehad. Radeloos werden we ervan.
    Na alles, werkelijk álles geprobeerd te hebben (troosten, laten huilen, slaapmethodes via de huilbabypoli, dragen, eindeloos wandelen, sussen, osteopaat, kinderfysio, kinderarts etc) hebben we alle slaapmethodes overboord gegooid en dat was zo’n opluchting. Accepteren dat liggen en zeker slapen gewoon niet lukt, dat hij niet in bed hoefde, etc. Mijn moedergevoel zei me dat er iets was. Maar wat..?
    Uiteindelijk bleek de oudste verborgen reflux te hebben, een week na de start met medicatie sliep hij. De jongste is een paar maanden geleden met spoed aan zijn darmen geopereerd, sindsdien is het een heerlijk vrolijk en makkelijk mannetje.
    Als je er middenin zit en voelt dat er iets ‘mis’ is: houd vol, blijf niet te lang zelf tobben en zoek hulp!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *