draagpapa’s zijn cool!

Dragen vaders kun kinderen?

Hans en Fien
Hans met dochter Fien

-gastblog door Hans Bleumink-

Ik denk dat ik mijn zoon voor het eerst heb gedragen – écht heb gedragen – toen hij twee maanden was. We kampeerden in een tentje in de Alpen. Italiaanse mamma’s gluurden naar binnen. Dit was absurd, vonden ze: zo’n mooi ventje in zo’n aftands tentje. En che occhi belli!

In de achterbak van onze Nissan Sunny lag een roodgeblokte draagzak – hoe kwamen we daar in godsnaam aan? Maar in de bergen bleek het een onmisbaar hulpmiddel. Zo konden wij uren wandelen, terwijl hij in slaap werd gewiegd, op het trage ritme van een bergwandeling. Ademhaling, hartgeklop.

Een draagzak was voor mij zoiets als een theedoek of een fiets: een handig gebruiksvoorwerp. Maar al snel merkte ik dat er een ideologische wereld achter schuilging, over hechting, opvoeding en sekseverhoudingen. Vrouwen met een moederhart leken te smelten voor een man met een kind op z’n borst. Opa’s en oma’s fronsten hun wenkbrauwen: is het niet beter als ‘ie alleen in z’n bedje slaapt? En bezorgde kinderloze vrienden informeerden of dat dragen niet veel te zwaar was, mentaal en fysiek.

Blijkbaar werkte mijn roodgeblokte draagzak als een rode lap. Het dwong mensen positie te kiezen. Deed ik iets vreemds? Horen vaders hun kinderen niet te dragen? En ik begon rond te kijken.

Ja, natuurlijk dragen vaders hun kinderen. Op hun nek, in het bos. Ze tillen ze op, boven hun hoofd, gooien ze in de lucht, vangen ze op. Dat is volkomen normaal. Maar het is wel iets anders, moest ik erkennen, dan het dragen door een vrouw.

En ik ontdekte nog iets: mannen dragen hun kinderen ook als ze gewond zijn, of op de vlucht. Op de trieste foto’s uit oorlogsgebieden zie je veel vaker vaders dan moeder met hun gehavende engelen op hun arm. Moeders dragen kinderen als ze leven, vaders als ze dood zijn, of in gevaar. Blijkbaar is dat onze rol. Vaders dragen anders dan moeders.

Toen ik me er verder in verdiepte, moest ik concluderen dat mannen hun kinderen niet dragen – niet zoals vrouwen. Misschien zijn er culturen (geweest) waarin mannen droegen als vrouwen. Je ziet het pas als je durft te kijken – dus wie weet wat we nog ontdekken. Wat voor ons taboe is, of een lachwekkend achterlijk gebruik, is elders normaal. Pygmeemannen gaven hun baby’s de borst – waar hebben wij anders die tepels voor? Italiaanse jongens slapen tot hun 12e geregeld bij hun moeder – samen slapen is daar volkomen normaal. Boliviaanse vrouwen, die hun traditie net hebben afgeworpen en dromen van Miami, zweren bij een buggy. Wat moeten zij wel niet denken van Brad Pitt, de Amerikaanse droom van elke vrouw, die zijn dochtertje draagt als een Inca?

Wij zijn kleine ingenieuze zoogdiertjes, ontdekken we steeds meer, waarover we nog verrekte weinig weten. Muizen die als kind gelikt zijn, ervaren minder stress. En het mooie is: zij likken ook hun kinderen weer. Mensen die hun kinderen dragen, produceren andere hormonen en worden een ander mens – al is het maar een beetje. Ons gedrag beïnvloedt de werking van ons DNA. Misschien hebben Brad Pitt en ik een subtiele kentering op gang gebracht, onmerkbaar haast, samen met dat groeiende leger dragende mannen.

Vrouwen blijven vrouwen; mannen mannen. Laten we die verschillen koesteren. Vaders dragen anders dan moeders. De stash, de mode, het pronken met je kind, het gekwetter over hechting – ik voel me een vreemde in die draagdoekenwereld. Voor mij telde iets anders. Ik geloof dat ik mijn zoon de wereld wilde laten zien, hem deelgenoot wilde maken.

Onze zoon is inmiddels zeventien. Na hem kregen we nog twee dochters, die we ook weer droegen. De jongste is net zes. Op vakantie, in de Alpen, dragen we haar nog steeds, zo af en toe. En het mooie is: onze zoon draagt haar nu ook, alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld is.

Dragen is ook: overdragen.

 

Vond je dit een mooie blog? Heb jij ook een mooie ervaring of een gedachte over vaders en dragen? Laat het weten in het veld hieronder!

Wil je nog meer lezen over vaders en dragen?

Artikel over vaders en huid-op-huid, geschreven door Rachel zelf. Huid-op-huid geeft vaders de kans om meteen betrokken en ‘verliefd’ te worden op hun baby.

Mooi artikel over dragen door vaders van La Leche League, inclusief de gouden tip van de ‘warm fuzzy’ – altijd prijs!

Waarom zouden vaders niet knopen? Blog vol met prachtige foto’s van vaders die dol zijn op hun doek – en op de koter die erin zit natuurlijk ;-).

35 ongelooflijk ontroerende foto’s van vaders bij de geboorte van hun kind – traan in je ooghoek gegarandeerd!

Lekker scherpe blog van Gonneke Veldhuizen over de keuze voor flesvoeding ‘omdat papa dan ook eens kan’

Leuke blog over borstvoeding voor vaders, vol praktische tips. De steun, kalmte en humor van papa’s zijn essentieel voor het slagen van de borstvoeding.

3 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *