dat zoete gevoel van weemoed – of is het spijt?

pasgeborenVeel moeders – en een enkele vader-  herkennen het gevoel: had ik bij mijn eerste of tweede kind maar geweten wat ik nu weet…. Je ontdekt nieuwe dingen, en je had dat achteraf je eerste ook zó gegund. Had ik hem maar (meer) gedragen, (langer) borstvoeding gegeven, niet (zo lang) alleen laten huilen. Had ik maar minder gewerkt, meer gespeeld, minder dit of meer dat….

Hoe ga je om met dat gevoel? Je schuldig voelen helpt niet, dat verlamt alleen maar. Soms helpen wat feiten om ermee om te gaan. Graag geef ik in deze blog wat van die feiten en ook mogelijkheden om eventueel te repareren waar nodig. Maar uiteindelijk gaat het er natuurlijk om dat jij je senang voelt met je eigen keuzes. Keuzes die je vast met de beste intenties gemaakt hebt. Spijt, ja soms, weemoed vast ook, maar voor je het weet is de tijd met kleintjes voorbij. Het allerbeste wat je kunt doen is: nú genieten!

Is mijn kind nu beschadigd?

Eerst wat cijfers: in een gemiddelde westerse bevolking is 60-70% van de kinderen veilig gehecht. Als de omstandigheden moeilijk zijn -om wat voor reden dan ook- kan dat dalen tot 40% of nog lager. Andersom geredeneerd: als de omstandigheden gunstig zijn zal het percentage juist hoger liggen. Interessant is ook dat er culturele verschillen zijn. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat de lieve (meer ‘responsieve’) opvoedstijl van Deense ouders voldoende was om hun baby’s veel minder te laten huilen dan hun Engelse collega-ouders.storch contact vader baby

Een veilige hechting beschermt tegen ziekte en allerlei soorten psychisch ongemak. Het goede nieuws is dat voor een veilige hechting géén perfect ouderschap nodig is. Wat er nodig is: één of enkele opvoeder(s) aan wie het kind troost kan ontlenen in tijden van spanning en angst. Het gaat erom dat je gevoelig bent voor de emoties van je kindje en daar juist en snel op reageert. De eventuele stress blijft dan binnen veilige grenzen. Zonder zo’n ‘veilige haven’ kan de stress wel hoog oplopen. Fouten maakt iedereen, het belangrijkste zijn de verzoening en de reparatie!

Wat kan ik nu nog doen?
Wat je misschien prettig vindt om te horen: repareren is (bijna) altijd mogelijk. Het brein is ontzettend plastisch. Hoe jonger het kind, hoe beter. Bij een baby tot een jaar is de gehechtheid nog volop in ontwikkeling. Zelfs volwassenen met een hele moeilijke jeugd hebben vaak veel baat bij therapie. Bij kinderen zijn er ook steeds meer goede opties, bijv. ouder-kind therapie of EMDR.

Maar therapie is meestal niet nodig. Misschien wel nog belangrijker is jouw eigenontwikkeling als ouder. Er is geen onderzoek naar gedaan, maar ik heb al zoveel verhalen gehoord van ouders die een peuter of kleuter bijv. meer knuffelden en huid-op-huid contact gaven, hem weer bij zich in bed of aan de borst namen, een oudercursus volgden of die gewoon lekkerder in hun vel kwamen te zitten, en die hun kindje zagen opbloeien. Soms kan het eerst nodig zijn bepaalde ervaringen alsnog te verwerken. Als je bevalling niet is verlopen zoals je wilde, als je kindje bij je is weggehaald na de bevalling, als je niet bent gesteuspanje familie uitsnede 2004nd bij de borstvoeding. Heb je dan eigenlijk wel spijt? Of is het meer een vorm van rouw – om iets belangrijks dat je niet hebt kunnen krijgen?

En als laatste nog iets heel belangrijks wat je kunt doen: het geheugen zijn voor je kind. Hoeveel steun kan het haar later geven als jij kan vertellen wat ze vroeger heeft meegemaakt, en ….. dat het je spijt?

En nu ben ik heel benieuwd naar jouw ervaringen! Heb jij dingen die je achteraf anders had willen doen? Of heb je ervaring met het herstellen of verbeteren van de band met je kindje? Andere ouders kunnen veel aan je verhaal hebben!

6 reacties

  1. Wat fijn om zo’n artikel te lezen. Herkenbaar.

    Zelf heb ik heel veel spijt dat ik onder druk (goedbedoeld advies) van mijn moeder onze paar maanden jonge baby drie keer heb laten huilen. Zelfs langer dan een half uur. Zelf zat ik helemaal kapot op een andere kamer te huilen. Als ik eraan terugdenk voel ik nog het verdriet. Heb ik hier schade mee aangericht? Daar ben ik zo bang voor.

    De eerste keer dat ik hem liet huilen was per ongeluk, het was kerst, baby drie maanden oud. Hij lag boven te slapen en tijdens het diner deed mijn schoonmoeder de deur dicht. Door al het lawaai hoorde ik hem niet en hij heeft misschien wel een kwartier gehuild. In een vreemde kamer, alleen. De familie lachte er ook nog om “oh ja, haha, ik dacht dat ik hem zonet ook al hoorde”.

    Ik wil dit heel graag eens ventileren. Want de meeste moeders die ik spreek waren krachtig en zelfverzekerd genoeg hun eigen weg te kiezen. Ik niet. Ik liet me de adviezen aanpraten. En ik kan het zo moeilijk verwerken.

    Ik doe nu alles wat ik kan; heb veel gedragen, geef al 23 maanden borstvoeding en we slapen samen in een familiebed. Toch… er is zo’n spijt. Heb ik hem geschaad?

    1. Beste Femke,
      wat rot dat er dingen zijn gebeurd, zonder dat je dat achteraf zo wilde. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar: welkom in de groep! Ik denk dat iedere moeder zich zal herkennen in jouw verhaal. We maken ALLEMAAL fouten, doen dingen die we liever anders hadden willen doen. We worden boos en we vragen ons af of het wel goed doen. Onze kinderen worden puber en ze nemen je dingen kwalijk of sluiten zich voor je af. Het enige dat we kunnen doen, is: sorry zeggen en ons voornemen om het de volgende keer anders te doen. Dit zijn hele pijnlijke dingen, en ze horen bij het leven.
      Of en hoeveel schade er is aangericht, is moeilijk te zeggen. Het ene kind is kwetsbaarder dan het andere. En bedenk: er is altijd later nog therapie mogelijk :-).

  2. Bij mijn oudste heb ik HELLP gehad en de eerste dagen zijn we niet bij elkaar geweest. Gelukkig heb ik wel borstvoeding kunnen geven, maar helaas helaas kende ik het dragen toen nog niet…. Ik heb EMDR gehad voor mezelf, dat hielp. Met mijn dochter ben ik naar babytherapie gegaan, dat heeft ook wel wat gedaan. Ik ben nog op zoek naar een passende methode voor haar om het beter te verwerken, zodat ze wat meer zelfvertrouwen krijgt. Wat helpt is wanneer zij spanning heeft en huilt, haar vast te houden zodat ze de spanning door huilen los kan laten (in mama’s bijzijn). Nu mijn zoontje op een natuurlijke manier geboren is, besef ik me des te meer het gemis dat zij heeft ervaren, en ikzelf, want haar geboorte was bijna een kopie van mijn geboorte (dat heeft ook nog verwerking nodig).

    1. Beste ‘anoniem’, dankjewel voor het delen van je verhaal! Gelukkig heb ik het nooit mee hoeven te maken, maar het gescheiden worden van je pasgeboren baby lijkt me één van de heftigste dingen om mee te maken. En ook je dochter heeft natuurlijk veel moeten missen. Gelukkig heb je dat in de tijd erna weer kunnen inhalen. Als de EMDR jou goed is bevallen zou je daar voor je dochtertje overigens ook naar kunnen kijken, er is een speciale aangepaste methode voor jonge kinderen. Veel sterkte met verwerken!!

  3. Ik had heel graag langer borstvoeding willen geven aan mijn zoontje. Helaas na 6 weken was ik erg uitgeput van al het voeden en het kolven ging erg moeizaam. Zoontje bleek koemelkallergie te hebben.
    Ik vond het zo fijn als ie heerlijk tevreden lag te drinken, of dat ik m kon troosten met borstvoeding. Nu ik weer helemaal fit ben voel ik het gemis van het intieme fijne gevoel van het voeden. En verdriet dat ik het dus niet heb kunnen geven.
    Splitsing tussen verstand en gevoel. Verstand zegt dat het echt niet meer ging. Maar is echt een proces om te verwerken/plekje te geven.

    1. Hoi Anne, dankjewel voor het delen van je verhaal. Wat een teleurstelling moet het voor je zijn geweest, en inderdaad is dat een heel (rouw)proces om te verwerken. Koemelk allergie is natuurlijk een heftig iets. Ben je wel gewezen op de mogelijkheid om zelf op koemelkvrij dieet te gaan? Heel veel sterkte ermee, en wie weet heb je nog iets aan de mooie uitspraak: Accepteer wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *